Της Άννας Στεργίου
Καθένας μπορεί να βρίσκει θετικά ή αρνητικά στην κυβέρνηση να είναι δεξιός ή αριστερός, να διαβάζει τον Κώστα Βαξεβάνη ή να μη θέλει να τον βλέπει στα μάτιά του. Αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας. Να δέχεσαι την κριτική, ακόμη κι αν τη θεωρείς άδικη.
Η κυβέρνηση έχει πλείστα όσα μέσα ενημέρωσης για να τη βοηθούν να κάνει τη δουλειά της. Με τη μόνη διαφορά ότι δεν την κάνει καλά. Γιατί αν την έκανε καλά δεν θα είχαμε μετά από τόσον καιρό τέτοιο οδυνηρό καθημερινό δελτίο θανάτων. Δεν είναι η πρώτη η κυβέρνηση Μητσοτάκη που βγάζει φλύκταινες, απέναντι σε όσους αναδεικνύουν τα κακώς κείμενά της. Αείμνηστοι διευθυντές εφημερίδων κι εν ζωή είχαν πάει φυλακή με τον περίφημο τρομονόμο Κώστα Μητσοτάκη.
Άλλοι καιροί και με τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους, αποδυναμωμένους, ή εξουθενωμένους από τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών, την ανεργία, που μαστίζει τον κλάδο, την υποαπασχόληση τους μισθούς πείνας, τη μαύρη εργασία.
Προσωπικά θα ήθελα να πιστεύω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάτι έμαθε από τη δεκαετή κρίση, που εξουθένωσε την ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς δεν έμαθε τίποτα από την τύχη των προκατόχων του. Δεν έμαθε από τα λάθη του πολιτικού συστήματος, που υπηρέτησε επί δεκαετίες η οικογένειά του. Δεν θέλησε να αλλάξει το κακό όνομα που έχουν οι Μητσοτάκηδες στην ιστορία και το υπηρετεί με την ίδια στοχοπροσήλωση και συνέπεια κι ο Κώστας Μπακογιάννης.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη παθαίνει αλλεργία στην κριτική. Και νομίζει πως με σκέτους επικοινωνιολόγους, που ομολογουμένως είναι πολύ καλοί στη δουλειά τους, μπορεί να καλύψει όλα τα λάθη και τις παθογένειες, που έφερε ο ίδιος κι η κυβέρνησή του.
Και τα όσα είπε ο Κώστας Βαξεβάνης στους ευρωπαϊκούς θεσμούς μάλλον είναι και λίγα για τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, όταν δέχεται κριτική.
Η δημοσιογραφία, όμως, είναι για να ενοχλεί. Κι όταν ενοχλεί κι αναδεικνύει τα κακώς κείμενα, κάνει καλά τη δουλειά της.
Σημασία δεν έχει αν ο Κώστας Βαξεβάνης υποστηρίζει ή όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. Σημασία έχει αν αυτά που γράφει κατά καιρούς για την κυβέρνηση είναι σωστά. Αν είναι διασταυρωμένα, αν προέρχονται από πηγές, που δεν διαψεύδονται.
Εδώ και καιρό η κυβέρνηση κι ο Κώστας Βαξεβάνης είναι σε μετωπική. Εκφράζουν δυο διαφορετικούς κόσμους κι είναι θεμιτό, να υπάρχουν διαφορές.
Από αυτό όμως μέχρι το κυνήγι ενός δημοσιογράφου – εκδότη υπάρχει διαφορά. Γιατί ο δημοσιογράφος είναι για να καταγγέλλει την εξουσία κι όχι για να την χαϊδεύει και να τη χαριεντίζει βρίσκοντας το πρόσωπο του νέου Μωυσή, ούτε να δίνει μπιλιετάκια για τις ερωτήσεις από πριν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε την ασέβειά του προς τα μέσα που τον αντιπολιτεύονται στη ΔΕΘ. Σε αντιπολιτευόμενα μέσα ξεχάσαμε πότε ήταν η ώρα για να τον ρωτήσουν κάτι, που δεν θα ήταν τύπου σας άρεσαν τα τσουρέκια Τερκενλή…
Ανάμεσα σε Κυριάκο Μητσοτάκη και Κώστα Βαξεβάνη λοιπόν, εμείς επιλέγουμε Βαξεβάνη. Και σήμερα και αύριο και πάντα.
Και για οποιονδήποτε ασκεί δημοσιογραφία, πάλι διαλέγουμε τον δημοσιογράφο, εφόσον κάνει σωστά τη δουλειά του. Και μόνο απ΄ όσα λέχθηκαν σ΄αυτήν την επιτροπή για τη λίστα Πέτσα, που δικαιώνουν απόλυτα τον Κώστα Βαξεβάνη μας φτάνουν και μας περισσεύουν, για να ξέρουμε ποια είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας…
