Ποιος σκέφτεται άραγε το θέατρο και τους ανθρώπους του;
Της Γωγώς Ατζολετάκη
Βγήκαν, λοιπόν, τα νέα παιδιά στις πλατείες. Κυρίως νέα παιδιά. Και οι σώφρονες «μεγάλοι» σταυροκοπιούνται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους : «Μα τι κάνουν; Δεν έχουν ακούσει ότι με όλ’ αυτά διασπείρεται ο ιός; Καταλαβαίνουν τι κάνουν;»
Όχι, δεν καταλαβαίνουν. Γιατί, κατά πρώτον, τα νέα παιδιά έχουν άγνοια του κινδύνου. Τον κοροϊδεύουν, τον κίνδυνο. Και, κατά δεύτερον, μ’ αυτόν τον τρόπο θέλουν να δείξουν την αμφισβήτηση και την αντίθεσή τους στην «καθεστηκυία» τάξη.
Θεωρούν, πως με τα κορωνοπάρτι κάνουν την επανάστασή τους. Εξ άλλου δεν πρωτοπορούν. Τέτοιου είδους εκδηλώσεις διαμαρτυρίας συμβαίνουν σ’ όλες στις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής εδώ και καιρό. Μπορώ να πω, ότι στην Ελλάδα μας άργησαν.
Μαζί όμως με τα παιδιά που βγήκαν στις πλατείες, βγήκε και το πρόγραμμα του επόμενου διαστήματος, καλώς εχόντων των πραγμάτων:
-Αμέσως μετά το Πάσχα ανοίγει η εστίαση (Αχ! και πόσα θα είχαν αποφευχθεί, αν είχε ανοίξει από τον Μάρτιο…)
-Στις 10 Μαΐου ανοίγουν τα σχολειά, και
-Στις 14 Μαΐου ανοίγει ο τουρισμός.
Αυτά! Για τον πολιτισμό, κουβέντα! Για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, τις θεατρικές παραστάσεις, τις συναυλίες, τις εκθέσεις ζωγραφικής, τις διαλέξεις, τις παρουσιάσεις βιβλίων… και όλα γενικώς τα δρώμενα που αποτυπώνουν και προάγουν τον πολιτισμό της χώρας μας, ΟΥΤΕ ΛΕΞΗ! Κανένας προγραμματισμός.
Ο πολιτισμός στο ψυγείο μέχρι… νεοτέρας; Νεοτέρας, πότε; Με ποιο χρονικό διάγραμμα ορίζεται αυτό το «νεοτέρας»;
Πέρυσι, το καλοκαίρι του 2020, στη συνεργασία μου με το ΔΙΑΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ, δώσαμε μια σειρά παραστάσεων με το έργο του Μολιέρου «Οι ψευτοσπουδαίες».
Κατ’ εντολήν του υπουργείου Πολιτισμού, τα θερινά θέατρα όφειλαν να δεχθούν θεατές σε ποσόστωση 70%. Δηλαδή, ένα θέατρο χωρητικότητας 500 θέσεων ήταν υποχρεωμένο να βάλει μόνο 350 θεατές…
Λοιπόν, μια χαρά πήγαν οι παραστάσεις μας και κανένα πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε. Δεν διατρέξαμε κανένα κίνδυνο ούτε εμείς οι ηθοποιοί ούτε οι θεατές, οι οποίοι κάθονταν αραιά και με μάσκες, όσοι το επιθυμούσαν.
Για τη χειμερινή περίοδο 2020-21 ετοιμάζαμε στο θέατρο «Μικρό Broadway» το έργο του Γιώργου Α. Χριστοδούλου «Όταν η Φόνισσα συνάντησε τη Μήδεια» σε σκηνοθεσία του Βασίλη Πλατάκη.
Από τις αρχές του Σεπτεμβρίου κάναμε εντατικές πρόβες κι είχαμε ορίσει πρεμιέρα στα τέλη Νοεμβρίου ακολουθώντας όλα τα προβλεπόμενα υγειονομικά πρωτόκολλα. Και με ποσόστωση τώρα 30%, δεδομένου ότι η αίθουσα ήταν χειμερινή (κλειστή).
Δυστυχώς, στα τέλη Οκτωβρίου μας ανάγκασαν σε διακοπή των εργασιών μας μέχρι τις 3 Δεκεμβρίου. (τότε, που πάγωσε όλη η Ελλάδα…).
Φύγαμε από το θέατρο με βαθιά θλίψη, πιστεύοντας όμως πως σ’ ένα μήνα θα ξαναγυρίζαμε, για να ολοκληρώσουμε αυτό, που είχε σταματήσει τόσο βίαια δέκα μέρες πριν απ’ την πρεμιέρα.
Ο ένας μήνας έγινε τελικά… έξι ! Προς το παρόν… Έξι μήνες μακριά από το χώρο εργασίας μας, με δεμένα τα χέρια, σε αναγκαστικό περιορισμό… και χωρίς ούτε λέξη για το τι μέλλει γενέσθαι παρακάτω. Γι’ αυτό το συγκεκριμένο «παρακάτω», που είναι πολύ κοντά μας. Καμιά εξαγγελία, έστω υποθετική, για το καλοκαίρι.
Όταν οι εμβολιασμοί προχωρούν, γίνονται άπειρα rapid και selftests, όταν όλος ο συνειδητοποιημένος κόσμος φορά μάσκα… Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω της στάση της κυβέρνησης, που θα τη χαρακτήριζα από αδιάφορη έως ανάλγητη.
Και, εν τω μεταξύ, όλοι εμείς… εμείς που δραστηριοποιούμαστε σ’ αυτόν τον τομέα (από τον συγγραφέα, τον ηθοποιό, το σκηνοθέτη, τον παραγωγό, τον συνθέτη, τον σκηνογράφο, τον χορευτή, τον φωτιστή, τον τραγουδιστή, τον μουσικό… ως τον χειριστή ήχου) βουλιάζουμε μοιραία στην απομόνωση, στην απραξία, και στην οικονομική ανασφάλεια, χωρίς να ξέρουμε πότε κι αν θα ξαναδουλέψουμε.
Λένε πως, όταν εξομαλυνθούν τα πράγματα, έστω υποτυπωδώς, πολλές επιχειρήσεις δεν θ’ ανοίξουν, λόγω οικονομικού καταποντισμού. Και έχουν ήδη κλείσει αρκετές. Δεν άντεξαν. Πολύ φοβάμαι όμως πως, μέχρι να μπει τελεία σ’ αυτή την ταλαιπωρία, θα έχουν «κλείσει» και… πολλοί άνθρωποι!
