Της Άννας Στεργίου
Θέλουμε την αριστερά στην Ελλάδα για φιγούρα; Μας κάνει; Τη χρειαζόμαστε; Κι αν ναι τη χρειαζόμαστε ως τι; Ως ένα παράδειγμα, που ήρθε μέσα στο μνημόνιο κι έτσι έφυγε; Τη θέλουμε ως αντίβαρο στο Κυριάκο Μητσοτάκη και στους κάθε λογής φιλελεύθερους; Τη θέλουμε ως αντίβαρο σε μία κοινωνία, που έχει χάσει εδώ και χρόνια τα αβγά και τα πασχάλια;
Η Αριστερά μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης έχασε τη γη κάτω από τα πόδιά της, παρόλο που ορισμένα φωτισμένα μυαλά φώναζαν κι από πριν πως το μοντέλο έμπαζε νερά. Ό, τι υπήρχε μία κρατική ιντελιγκέντσια, η οποία ενώ φρόντιζε για καλή υγεία, καλή εκπαίδευση, στέγη για όλους, έμπαζε νερά μόλις ερχόταν η ώρα της ελευθερίας της σκέψης και της διαφωνίας με το κόμμα.
O ΣΥΡΙΖΑ εγκαίρως ευτυχώς κατάλαβε ότι για να υπάρχεις, όχι για να κυβερνήσεις θα πρέπει να υπάρχεις μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο δεν συμπαθεί κι ιδιαίτερα όσους μιλούν για ισότητα οικονομική και για αλλαγή στη διαστρωμάτωση.
Η Ενωμένη Ευρώπη έχει πάμπολλα θετικά σημεία. Και για λόγους πολιτικής και για λόγους κοινωνίας είναι καλό ό, τι βρίσκεται η Ελλάδα σ΄αυτήν. Αλλά η Ευρώπη δεν είναι μία. Είναι πολλές Ευρώπες σε μία με αντίρροπες δυνάμεις, κράτη ισχυρά, ασθενή και πιο ασθενή, κράτη με μεγάλο, μεσαίο και μικρό πληθυσμό, κράτη παλιά με οργανωμένους θεσμούς και κράτη καινούργια και κυρίως με επιχειρήσεις και συμφέροντα.
Η Ευρώπη μπορεί να ενώνεται για να διεκδικήσει τα δικαιώματα του κράτους Δικαίου, των ομοφυλοφίλων, να ζητά λιγότερες ανισότητες μεταξύ γυναικών να ζητά λιγότερους άστεγους αλλά προκειμένου να μη χάσει την αγορά της Τουρκίας να ανέχεται σημεία και τέρατα. Μπορεί να ζητά καλύτερες συνθήκες για τους άστεγους αλλά δεν εφαρμόζει πολιτικές στέγασης για την κατάργησή τους. Κι οι άστεγοι στην Ευρώπη είναι πια εκατοντάδες χιλιάδες.
Η Ευρώπη μπορεί να ζητά να βελτιωθεί η θέση της γυναίκας αλλά δεν ζητά ποσόστωση ανδρών – γυναικών στα κοινοβούλια ούτε θυμάται ότι στο Περιβόλι της Παναγίας οι γυναίκες απαγορεύονται. Σε ευρωπαϊκή χώρα , που λέμε για τους Ταλιμπάν, οι γυναίκες απαγορεύεται να μπουν σε χώρο. Εν ολίγοις, μία Άννα Καραμάνου ή δέκα ΣΥΡΙΖΑίες δεν αρκούν.
Η Ευρώπη, έχει κάνει βήματα πολλά. Όμως, βαδίζει σε δυο βάρκες. Αντί να βελτιώσει τη θέση της γυναίκας, που γίνεται μάνα ή έχει ένα κάρο υποχρεώσεις εκτός από τη δουλειά της και μέσα στο σπίτι τη βάζει να δουλεύει μέχρι τελικής εξόντωσης, για να πάρει σύνταξη. Πως μια γυναίκα ν΄ αποκτήσει πάνω από ένα παιδί, όταν κι η μάνα της που το κρατούσε δουλεύει πια ως τα βαθιά γεράματα; Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η Ευρώπη γερνάει…
Η υπογραφή του τρίτου μνημονίου ήταν ένας επώδυνος αλλά επιβεβλημένος σταθμός της ελληνικής αριστεράς. Όσοι ξέρουν πως ήταν τα πράγματα εκείνη την περίοδο και πόσες πιέσεις δέχτηκε η ελληνική κυβέρνηση αντιλαμβάνονται πως κι εκείνοι κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο θα έκαναν.
Οι πρώτοι που θα πλήρωναν τη νύφη θα ήταν οι άνθρωποι, που περίμεναν φάρμακα από το εξωτερικό. Κι αυτοί θα ήταν τα μεγάλα θύματα της οικονομικής κρίσης για την Ελλάδα, που έγινε το πειραματόζωο της Ευρώπης προκειμένου να μην φανερωθεί ξανά με μεγαλόπνοα σχέδια ένα αριστερό κόμμα.
Η αριστερή πολιτική όμως είναι κάθε μέρα. Είναι στον τρόπο αντιμετώπισης των πολιτών. Η αριστερά μακριά από κυβερνητικές λογικές πρέπει να ξαναμάθει ν΄ ακούει. Και ν΄ακούει πια όχι μόνο όσα της αρέσουν, αλλά κι όσα δεν της αρέσουν, αν θέλει να βελτιωθεί.
Ν΄ αποκτήσει ξανά την επαφή της με τον πολίτη. Όχι μόνο τον πολίτη των μαζικών κινημάτων, που αν απογοητευτεί θα φύγει. Αλλά ν΄ακούει κι αυτόν τον πολίτη, που κι η ίδια μπορεί να αδίκησε μέσα στην λαίλαπα των μνημονίων. Και μπορεί να το κάνει. Όχι μέσα στη λογική του πατερούλη ότι εκείνη ξέρει καλύτερα ούτε από ένα φοβικό ή ενοχικό κόμμα αλλά μέσα από μία ανοιχτή κοινωνία.
Πολλοί θεωρούν ότι σήμερα, που ο καπιταλισμός ως μοντέλο έχει κυριαρχήσει στις αγορές δεν έχει νόημα. Ο νεοφιλελευθερισμός ορίζεται ως η πιο trendy μάρκα των αγορών. Μόνο που αυτό είναι παραμύθι για μικρά παιδιά.
Στην κοινωνία, που ο νεοφιλελευθερισμός ζει και βασιλεύει, στις ΗΠΑ, το σύστημα Υγείας πετά έξω όσους δεν έχουν να πληρώσουν και το Obama care ήταν η μοναδική αχνή ελπίδα αισιοδοξίας για τους φτωχούς, ώστε να μην πεθαίνουν στον δρόμο.
Η αριστερά μπορεί να μη γίνεται να φέρει σήμερα ισότητα για όλους σ΄ένα καπιταλιστικό σύστημα. Μπορεί όμως να φέρει καλύτερη Παιδεία, καλύτερη Υγεία, βελτίωση της ζωής των κοινωνικών στρωμάτων. Μπορεί να δημιουργήσει έναν καλύτερο δημόσιο τομέα, όπου κι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα μπορούν να εξυπηρετούν καλύτερα τον κόσμο και θα αισθάνεται κι ο πολίτης, πως έχει ανταποδοτικότητα. Μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες για να μην αισθάνεται ο πολίτης πως αδικείται.
Μπορεί να φέρει επενδύσεις, διότι δεν ήρθαν μόνο επενδύσεις για τη βιομηχανική κάνναβη, αλλά πολύ σημαντικές και για τον τουρισμό στα χρόνια της κρίσης. Μπορεί να προσφέρει ένα καλύτερο μοντέλο αυτάρκειας σε βασικά διατροφικά είδη και να κοιτάξει τις εξαγωγές. Μπορεί να δημιουργήσει έναν συνεκτικό ιστό με τους απόδημους Έλληνες, που θα είναι διαχρονικός κι όχι τσάτρα – πάτρα για τις ανάγκες των εκλογών.
Χωρίς γερό ασφαλιστικό σύστημα υγείας – περίθαλψης και σύνταξης δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Ορθώς κατάργησε τα 5 ευρώ ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά πια είναι η ώρα να ξαναδούμε το μοντέλο. Κι ο σκοπός δεν είναι να φτιάξουμε περισσότερες κλίνες ΜΕΘ μόνο.
Δημόσιο σύστημα υγείας από επιλογή κι όχι από ανάγκη
Ο σκοπός όμως είναι να μην εξακολουθήσει να είναι το δημόσιο σύστημα υγείας μία αγκαλιά για όλους, αλλά μία επιλογή για όλους. Μια επιλογή, όχι μόνο επειδή έχουν εξαιρετικούς γιατρούς ή δεν πληρώνουν για νοσηλεία. Μια επιλογή, γιατί τα δημόσια νοσοκομεία θα είναι καλύτερα κι άποψη υποδομών και χρόνου εισαγωγής και δουλειάς για το ίδιο το υγειονομικό προσωπικό. Η μικρή Κούβα, που πολλοί φιλελεύθεροι τη λοιδορούν τα έχει καταφέρει σ΄αυτό, όπως τα κατάφεραν και τα περισσότερα τα κομμουνιστικά κράτη, στο θέμα της περίθαλψης.
Ο άνθρωπος, που πηγαίνει στον ΕΦΚΑ, να μην τραβάει τα μαλλιά του με την απόλυτη διάλυση του δημόσιου συστήματος επί Μητσοτάκη. Η πρωτοβάθμια φροντίδα δεν μπορεί να είναι μόνο διαχειριστική λογική. Ο προσωπικός γιατρός του καθενός είναι ανάγκη σεβαστή όχι μόνο για να δουλέψει η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Στα χρόνια της κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε όρθιους τους μικρούς. Αυτούς που κόντεψαν να πνιγούν βιώνοντας διαρκώς τα απόνερα της κρίσης. Πέρα από τις εμμονές ορισμένων στελεχών, η αριστεία, η πραγματική κι όχι η μαϊμού θα πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή του νέου αφηγήματος.
Κι ο καπιταλισμός κι ο κομμουνισμός ως μοντέλα έχουν σοβαρά προβλήματα και παθογένειες αλλά και σημαντικά στοιχεία, που τα κράτησαν όρθια. Με τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη ζούμε τον αυταρχισμό μίας κυβέρνησης των ανατολικών κρατών, με τον νεοφιλελευθερισμό των αγορών. Κι αν δεν υπήρχε το μαξιλάρι των 37 δις από τα μεσαία και υψηλότερα στρώματα, που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ η Ελλάδα θα είχε προ καιρού ο καταρρεύσει.
Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δώσει ελπίδα στα μεσαία στρώματα, που πλήρωσαν για πολλοστή φορά το μάρμαρο και πια είναι σε απόγνωση, μετά από μία τετραπλή κρίση: οικονομική, μεταναστευτική, ανθρωπιστική και πλέον κι υγειονομική. Μέτρα, που θα έχουν προοπτική.
Ο κόσμος βαδίζει χωρίς ελπίδα και τα μεγάλα διακυβεύματα της Αριστεράς περί δημοκρατίας, ισότητας μετανάστευσης δυστυχώς, έρχονται δεύτερα όταν ο άλλος δεν έχει να πληρώσει το φαγητό ή το νοίκι. Όταν έρχονται οι λογαριασμοί και τραβάει τα μαλλιά του ή όταν η τράπεζα κινδυνεύει να του πάρει το σπίτι, το μαγαζί, το χωράφι.
Όχι στην αριστερά των συσσιτίων αλλά στην αριστερά της δουλειάς
Η αριστερά δεν μπορεί να είναι των συσσιτίων αλλά να θέσει ένα οργανωμένο πρόγραμμα, για να βρει ο κόσμος δουλειά. Καταρρέει το σύμπαν με όσα έκανε αυτή η κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας. Άνθρωποι από τον χώρο του πολιτισμού είναι σε απόγνωση. Από τον χώρο της εστίασης το ίδιο. Από τον χώρο του τουρισμού και πάλι. Υγειονομικοί είναι στα όριά τους.
Είναι δύσκολο για έναν γονιό να ζητά το παιδί του ένα παιχνίδι, που όλα τα παιδιά το έχουν αλλά δεν έχει να του το πάρει. Όταν ένας γονιός δεν έχει να πληρώσει το φροντιστήριο των αγγλικών και ψάχνει τα ψιλά. Όταν θέλει ν΄ανοίξει τη θέρμανση και κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό, μόλις ανοίξει τον λογαριασμό.
Παρά το γεγονός ότι ζούμε μία αυταρχική – αλαλούμ κυβέρνηση, η οποία πόρρω απέχει από το να επικαλείται δημοκρατικές περγαμηνές, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ πρέπει να πείσει ότι έχει λύσεις για την καθημερινότητα.
Λύσεις, που δεν βασίζονται στο ποιος φωνάζει περισσότερο, ποιος έχει το πάνω χέρι στο κόμμα κοιμάται κι ονειρεύεται τη θέση του Αλέξη Τσίπρα αλλά στο ποιοι μπορούν να στελεχώσουν τις θέσεις ώστε να βγούμε από το τέλμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ έχει ιστορική ευθύνη να μην κρεμάσει όσους τον πίστεψαν κι έχουν ανάγκη, από ένα κόμμα που δεν θα είναι των κολλητών και που, ακόμη και σοβαροί άνθρωποι από τη Νέα Δημοκρατία, αναρωτιούνται αν πια τους εκφράζει.
Κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ονειρεύεται τριπλές εκλογές, οφείλει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ να μη βαυκαλίζεται σε έναν στενό κύκλο ανθρώπων αλλά ν΄ αντιληφθεί το πρόταγμα της ιστορίας. Να δημιουργήσει οργανωμένη βάση ως κόμμα, ώστε να ξέρει ο πολίτης, που απευθύνεται και ποιος τον πούλησε ή ποιος ανέδειξε τα προβλήματά του από την αυτοδιοίκηση ως την κεντρική εξουσία.
Οι πληγές της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποκτήσει πάμπολλες πληγές. Η μόνη που λειτουργεί ακόμη ως σανίδα σωτηρίας της είναι το επικοινωνιακό σύστημα, που λειτουργεί ως μία οργανωμένη προπαγάνδα.
Η χώρα μετρά πάνω από 20.000 νεκρούς. Έχασε πολλά μικρά χωριά ή μία μικρή πόλη.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη άνοιξε τα σχολεία με ένα απίστευτο αλαλούμ με τα τεστ. Καμία σοβαρότητα ευρωπαϊκού κράτους. Κράτος με διοίκηση κι όχι κράτος του καραγκιόζη.
Με περισσότερα παιδιά ανά τάξη, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ήδη ότι έχουν εμβολιαστεί τουλάχιστον τα περισσότερα απ΄ αυτά η κυβέρνηση κάνει τάχα μου πως τη νοιάζει για την τηλεκπαίδευση και τη δια ζώσης διδασκαλία. Παίζει με την υγεία των παιδιών μας. Δεν την ενδιαφέρει.
Κι όπως έκανε λανθασμένους χειρισμούς ο ΣΥΡΙΖΑ στο Μάτι, έτσι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κάνει εγκληματικά λάθη απέναντι στους ασφαλισμένους. Δεν είναι λαϊκίστικη ρητορεία. Είναι εγκληματικό, όταν άνθρωποι διασωληνώνονται μπροστά στα μάτια άλλων έξω από τις ΜΕΘ. Είναι έγκλημα. Πολιτικό και πραγματικό. Είναι μία τραγωδία.
Η Ελλάδα τα έχει κάνει πλέον μαντάρα στη διαχείριση της πανδημίας. Και με τα σχολεία ανοιχτά, την ώρα, που η αρρώστια καλπάζει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κι όχι πλέον η Νίκη Κεραμέως μόνη της, συνεχίζουν τα εγκληματικά λάθη κι απέναντι στα παιδιά. Δεν έχουν φροντίσει να ενισχύσουν καν τα παιδικά, δημόσια νοσοκομεία αλλά να διαλύσουν και τα ήδη υπάρχοντα.
Η κυβέρνηση αυτή βουλιάζει κάθε μέρα κι αναζητά σανίδα σωτηρίας, μόνο από τα μίντια.
Η ανάδειξη των προβλημάτων, που προξενεί αυτή η κυβέρνηση είναι πρωτεύον θέμα για την αξιωματική αντιπολίτευση. Η ανάδειξη, όμως, των άριστων και κοστολογημένων λύσεων, πρέπει να είναι το παν.
