Κλείνοντας σχολεία έχει μέλλον η Θεσπρωτία;

17 Οκτωβρίου, 2021 - 11:11 μμ
140
Views

Της Άννας Στεργίου (annastergiou11@yahoo.com)

Δεν είναι η πρώτη φορά, που κλείνουν σχολεία στην Ήπειρο και δυστυχώς, όπως πάει το πράγμα, δεν θα είναι η τελευταία. Η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως δείχνει, πως δεν ενδιαφέρεται για την ύπαιθρο, δυναμιτίζοντας για δεύτερη φορά το μέλλον ακριτικών περιοχών, όπως είναι η Θεσπρωτία. 

Μετά την ολιγωρία της για πανεπιστημιακό τμήμα, που είχε προγραμματιστεί επί ΣΥΡΙΖΑ προβαίνει σ΄ αυτό το βήμα συρρικνώνοντας την Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ως άλλος Ηρώδης.

Ο διαχρονικός υδροκεφαλισμός του ελληνικού κράτους έχει ονοματεπώνυμο και στηρίζεται σε πολιτικές, που ακολούθησε η Νέα Δημοκρατία όλα τα χρόνια κι αποδείχτηκαν ολέθριες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μένουμε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα στην Αττική, που είναι η πρωτεύουσα, κάθε που χιονίζει ή να βουλιάζουμε στη λάσπη με την πρώτη μεγάλη νεροποντή.

Οι υπάρχουσες υποδομές

Η Θεσπρωτία έχει απεριόριστες δυνατότητες ανάπτυξης και το πρώτο βήμα έχει γίνει. Είναι το λιμάνι της Ηγουμενίτσας και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Όμως, αν κι είναι δυο πολύ σημαντικά βήματα, λείπουν οι κρίκοι, για να δουλέψουν, όπως πρέπει.

Η Θεσπρωτία έχει παραλίες ζηλευτές, θαυμάσια ορεινά τοπία, εξαιρετικές διαδρομές, φανταστικά ποτάμια. Δεν της λείπει τίποτα, για να είναι θερινός προορισμός και στις ορεινές διαδρομές της, η «Ελβετία του αύριο», με ποιοτικό τουρισμό όλο τον χρόνο, κι ας μην έχει το χιόνι, που διαθέτουν άλλες ορεινές περιοχές. Δεν της λείπει κάτι για να είναι ενεργειακά πράσινη κι αυτόνομη, γιατί διαθέτει και ήλιο κι άνεμο και ποτάμια για υδροηλεκτρικά έργα.

Τι λείπει λοιπόν  κι αντί να είναι πρωταγωνίστρια των εξελίξεων είναι πίσω;

Τι λείπει κι ενώ έχει υπέροχο φυσικό περιβάλλον, εξαιρετικό τρόφιμο, φανταστικές διαδρομές, ωραία αρχιτεκτονική, υποχωρεί δημογραφικά και υπάρχουν χωριά ολόκληρα γερόντων; Γιατί διαχρονικά διώχνει τα παιδιά της;

Το ανθρώπινο κεφάλαιο μπορεί να συγκρατηθεί, αν υπάρχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο, με όραμα για το μέλλον. Η Θεσπρωτία γερνάει. Και για να σταματήσει ο μαρασμός θα πρέπει να υπάρξουν αναπτυξιακές πολιτικές, οι οποίες θα βοηθήσουν την περιοχή και τους κατοίκους να ξεφύγουν από τη μιζέρια. Το διχίλιαρο, που καλώς ήρθε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την βελτίωση της υπογεννητικότητας δεν φτάνει ούτε για τα έξοδα της γέννας ενώ οι χαμηλοί μισθοί διώχνουν νέα και σπουδαγμένα παιδιά στο εξωτερικό.

Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Θεσπρωτίας

Η Θεσπρωτία έχει δυνατότητες στην αγροδιατροφή, τον τουρισμό, την  ενέργεια, τις θαλάσσιες μεταφορές. Σε επίπεδο βιομηχανικής δραστηριότητας είναι παρατημένη, εδώ και δεκαετίες κι έχει βασικό πρόβλημα σύνδεσης των υποδομών με την ενδοχώρα. Η έλλειψη μεταποίησης είναι σημαντικό πρόβλημα, όταν τα νωπά τρόφιμα δεν διατίθεται στην αγορά και πιέζουν τις τιμές προς τα κάτω.

Ενώ υποδέχεται τουρίστες δεν έχει δικό της αεροδρόμιο αλλά μόνο λιμάνι. Υπάρχουν δρόμοι, που είναι για κλάματα. Στο τελευταίο κατσικοχώρι του κόσμου, εάν θέλουμε να αναπτυχθεί ο τουρισμός απαιτείται αεροδρόμιο. Νόμος αλλά η γη παρόλα αυτά είναι ακριβή.

Αν θέλουμε επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου θέλουμε αεροδρόμιο. Αν θέλουμε να μην διαρκεί η τουριστική περίοδος τρεις – τέσσερις μήνες επείγει να γίνει αεροδρόμιο.

Το συνεταιριστικό της κίνημα τελεί σε συρρίκνωση μετά τα προβλήματα, που προκλήθηκαν γενικότερα στους συνεταιρισμούς με την πώληση της Αγροτικής Τράπεζας και της γαλακτοβιομηχανίας ΔΩΔΩΝΗ. Με εξαίρεση τη Σαγιάδα και τον κάμπο της Παραμυθιάς έχει πολύ μικρά αγροτικά μεγέθη ενώ μπορεί να προσφέρει εξαιρετικά προϊόντα.  

Ο νέος κόσμος στρέφεται στα φωτοβολταϊκά πάνελ μειώνοντας την αγροτική γη και αποστρέφεται τις ανεμογεννήτριες. Κι είναι λογικό, γιατί δεν υπάρχει εισόδημα.  Κι ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Όμως, όσοι ονειρεύονται φωτοβολταϊκά πάνελ, ας γνωρίζουν πως δεν έχουν αποδόσεις παντού.

Η ανάγκη για “branding”

Το ψάρι της Σαγιάδας ξεχωρίζει από άποψη νοστιμιάς. Ποιος θα πάει στην αγορά της Αθήνας και θα ζητήσει ψάρι Σαγιάδας; Ας συμφωνήσουμε σ΄ ένα ενιαίο σήμα, για να μαθευτεί η περιοχή, να μαθευτούν τα προϊόντα της, που χάνονται μέσα από την γενική ταμπέλα «Ήπειρος».

Υπάρχουν απεριόριστες δυνατότητες για αρωματικά φυτά, λόγω του εδάφους. Για δασικές καλλιέργειες. Για λάδι, για κρασί. Πότε ασχοληθήκαμε ουσιαστικά με την κτηνοτροφία μας, η οποία έχει μείνει σε πολλές περιπτώσεις ως προς τη διαχείριση, στην περίοδο των παππούδων μας;

Το branding είναι μία υπόθεση, που πρέπει να μας απασχολεί όλους αλλά όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν μόνα τους. Δεν μπορούν να κλείνουν τραπεζικά υποκαταστήματα, διαλύοντας και τις τελευταίες δυνατότητες στην ορεινή ζώνη της Θεσπρωτίας.  

Ο φαύλος κύκλος: ανεργία, δημογραφική γήρανση, μετανάστευση

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι η ανεργία, η οποία ανατροφοδοτεί τη δημογραφική γήρανση του πληθυσμού και τα νέα κύματα μετανάστευσης, εσωτερικής κι εξωτερικής.

Πόσοι άνθρωποι μπορούν να βρουν δουλειά στο Φιλιάτι, στην Ηγουμενίτσα, αν δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι; Πόσα μεροκάματα μπορεί να κάνει ένας νέος στον τουρισμό, όταν η τουριστική περίοδος είναι μικρή; Πόσα προγράμματα κατατέθηκαν για αρδευτικά έργα, όταν έχουν μειωθεί οι βροχοπτώσεις κι οι αγρότες χρειάζονται έργα υποδομής; Όταν λείπουν οι φοιτητές, που ζωντανεύουν την πόλη.  

Η νέα έκδοση της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας αφορά στους Ηπειρώτες λογοτέχνες και ζωγράφους.

Πότε έγινε ένα οργανωμένο σχέδιο ώστε αντί να πηγαίνουμε μόνο σ΄ εκθέσεις αγροτικές ή τουριστικές να κάνουμε εξαγωγή βιβλίων ή έργων ζωγραφικής;

Με χιλιάδες απόδημους η Θεσπρωτία στη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία κι εμείς δεν κάνουμε εξαγωγή πολιτισμού.  Το ΔΗΠΕΘΕ της Ηπείρου έχει υπάρξει από τα καλύτερα της χώρας κι αγανακτήσαμε να λειτουργήσει το θέατρο στη Γιτάνη.

Τα νέα διλήμματα της πολιτικής και της κοινωνίας

Η πολιτική με την κοινωνία πρέπει να βαδίζουν χέρι – χέρι. Και πρέπει να υπάρχει προγραμματισμός, όχι μόνο για τα έργα αλλά και για το τι μεγέθη θέλουμε να έχουμε την επόμενη δεκαετία. Ποια δέντρα θα βάλουμε, τι τουριστικά μεγέθη θέλουμε να έχουμε και τι χρειαζόμαστε.

Το θέμα της διάβρωσης απειλεί και τις ακτές της Θεσπρωτίας, καθώς η Κλιματική Αλλαγή δεν γνωρίζει όρια. Κι όσες τουριστικές δομές κι αν φτιαχτούν θα πρέπει να γίνουν τα έργα, όχι για την τωρινή μέρα αλλά για την επόμενη και τη μεθεπόμενη.

Που είναι η συζήτηση για τον ψηφιακό μετασχηματισμό της Θεσπρωτίας; Γιατί δεν βλέπουμε μία πρόταση για ερευνητικό ινστιτούτο; Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας στη Θεσπρωτία. Και πρέπει να στηριχθούν για την επόμενη μέρα. Αλλά αυτό δεν φτάνει.

Ενώ τα Ιωάννινα έχουν μπει για τα καλά στον διάλογο για τον ψηφιακό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στη Θεσπρωτία, η συζήτηση παραμένει σε εμβρυικό στάδιο.

Το παράδειγμα των Τρικάλων είναι δίπλα κι εμείς, αντί να δούμε πως θ΄ αντιγράψουμε τις καλές πρακτικές και να το κάνουμε καλύτερο, καθόμαστε και το κοιτάμε.  Αντί να βλέπουμε τις παθογένειες άλλων ελληνικών τουριστικών μοντέλων, που έχουν προηγηθεί, αντιγράφουμε τα χάλιά τους.

Οι Θεσπρωτοί, οι Θεσπρωτοί της Ελλάδας, οι Θεσπρωτοί του κόσμου

Ένας νομός, για να πάει μπροστά χρειάζεται σχέδιο, ενημέρωση και προγραμματισμό. Ο καθένας μόνος του μπορεί να κάνει τον μισό δρόμο. Αν πάμε όλοι μαζί μπορούμε να τον κάνουμε ολόκληρο. Ειδάλλως, θα βλέπουμε μόνο πασαλείμματα, τα οποία δεν ωφελούν κανέναν.

Η μεγάλη και σημαντική δύναμη της Θεσπρωτίας, όμως, είναι το Ανθρώπινό Κεφάλαιό της, που είναι διάσπαρτο σε όλο τον κόσμο. Είναι οι άνθρωποι, που έχουν καταφέρει να φτιάξουν όνομα, εντός κι εκτός Ελλάδας και μπορούν να συνεργαστούν με τον τοπικό πληθυσμό, που άντεξε τα πάνδεινα όλα αυτά τα χρόνια, κόντρα σε αντίξοες συνθήκες, για να σταματήσει μία πορεία μιζέριας, ταλαιπωρίας και μετανάστευσης.

Κατηγορίες Άρθρου:
Άρθρα · Πολιτική